عزت نفس مؤمن

ما انسان‌ها در مقابل دارائی‌ها و نعمت‌های خداوندی، وظایفی داریم. در قیامت نیز به خاطر این وظایف باید پاسخگو باشیم. به عنوان مثال اموالی که در اختیار ماست، باید در مسیر صحیح مصرف بشود و باید این سؤال را خود بپرسیم که وظیفه ما در قبال این نعمت چیست. بقیه موهبت‌های الهی از جمله بدن، اطرافیان و ... نیز همین گونه هستند.

یکی از دارائی‌های مهم ما، «آبرو» است که وظیفه سنگینی در ازای آن داریم و نباید آن را به راحتی از دست بدهیم. امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «لاینبغی للمؤمن أن تکون له رغبة تذله». (برای مؤمن سزاوار نیست که رغبتی داشته باشد و به خاطر آن ذلیل بشود).

حضرت در این حدیث به شیعیان امیر المؤمنین دستور داده‌اند که مراقب رغبت‌ها و دلبستگی‌های خود باشند. دلبستگی‌های خود را زیر نظر قرار بدهند که مبادا به خاطر آن‌ها ذلیل شوند و - حتی مقدار کمی - از آبروی خود برای آن دلبستگی خرج کنند. با توجه به دیگر روایات می‌توان گفت کلمه‌ی «ذلت» در این روایت گستره‌ی بزرگی دارد. به عنوان مثال شامل درخواست کردن از دیگران - چه مالی و چه غیر مالی - هم می‌شود. به عبارت دیگر حدیث را این چنین هم می‌توان ترجمه نمود: «برای مؤمن سزاوار نیست که رغبتی داشته باشد و به خاطر آن ذلیل شده و از دیگران درخواستی داشته باشد».